แดนมรณา : ทำไมต้องเถียงและต่อรอง กับการท่องแดนมรณา
ปกติเวลาที่พระเจ้าให้ข้าพเจ้าทำอะไร หรือสำแดงอะไรกับข้าพเจ้าที่ต้องทำร่วมด้วยกับพระองค์ ข้าพเจ้ามักมีคำถามเสมอ ?? จริงหรอคะ..พระองค์จะให้ข้าพระองค์ทำจริงๆหรอ แล้วคนอื่นหละ ไม่เห็นมีใครทำเลย ?? ทำแล้วจะเป็นไง…ถ้าทำแล้ว ผลออกมาจะเป็นไง ?? อีกเดี๋ยวสิ…ถ้าพระองค์ต้องการให้ข้าพระองค์ยืนจริงๆ ทั้งที่ทุกคนนั่งนมัสการกันหมด ก็ให้เพลงนี้วนอีกสักครั้ง…เมื่อวนแล้วก็ต่อรองอีกว่า อีกสักรอบ..สุดท้ายก็ยอมทำ แต่กว่าจะยอมทำก็ โน่นนี่ ไปเรื่อย บางครั้งก็ต่อรองและบางเวลาก็ไปไกลถึงเถียง…เพราะเหตุผลเดียว คือ ต้องทำจริงๆหรือ?? แม้ข้าพเจ้าจะต่อรองกับพระเจ้าเพียงใด…แต่สุดท้ายก็ต้องยอมตอบสนองอยู่ดี….ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต่อรองไปทำไม อิดออดไปเพื่ออะไร แทนที่จะทำในทันที สิ่งเหล่านี้เป็นเหมือนสิ่งที่ขวางกั้นความลึกลงไปในความสัมพันธ์กับพระเจ้าตามขนาดที่พระองค์ต้องการในชีวิตของเรา ลึกๆ ข้าพเจ้ารู้มาตลอดว่า ควรตอบสนองแบบทันที เพราะช่วงเวลาที่มัวแต่นั่งยืดเยื้ออ้อยอิ่งอยู่นั้นจะมีบางสิ่งที่กำลัง เคลื่อนไปเรื่อยๆ มันเป็นการเสียเวลาเปล่าๆ และสิ่งนี้ก็ไม่หลุดสักที ทั้งสร้างวินัยก็แล้ว ทั้งอธิษฐานทั้งเปลี่ยนความคิดก็แล้ว… ….และอยู่มาวันหนึ่ง…. ….. พระเจ้าได้นำข้าพเจ้าไปที่แดนมรณา ในขณะที่หลับ…ข้าพเจ้าเห็นพระเยซูกำลังเดินนำหน้าข้าพเจ้าแล้วตรัสว่า : “ไปด้วยกัน” ข้าพเจ้าเดินตามหลังพระองค์โดยที่มือของข้าพเจ้าจับที่ชายเสื้อสีขาวยาวเลยเข่าของพระองค์ไป ข้าพเจ้าก้มหน้าแล้วพยายามซุกหน้าตัวเองไว้ที่หลังของพระองค์ หลับตาปี๋ ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาหรืออยากรู้อยากเห็นอะไรรอบๆตัวเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่สัมผัสได้คือ ความอึมครึม ความน่ากลัว ความอึดอัด พระเยซูเดินไปข้างหน้าด้วยความมั่นคง ไม่สนใจต่อสิ่งรอบข้าง ไม่สิ!!..สิ่งรอบข้างไม่มีผลต่อพระองค์ต่างหาก!! พระองค์ยังคงเดินต่อไป โดยไม่หันหลัง หรือแม้แต่จะมองไปทางไหนเลย…และตัวข้าพเจ้าก็พยายามเดินตามพระองค์ติดๆ ไม่ทิ้งช่วงห่าง… Read More »