มนุษย์เท่านั้นที่กระวนกระวายใจ
ปลาไม่สนใจว่าน้ำมากหรือน้อย มันแค่แหวกว่ายไปอย่างมีสุข ที่ใดก็ตามที่มีสายน้ำ ปลาก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ บางเวลาหน้าแล้งน้ำอาจน้อยอยู่บ้าง แต่พวกมันก็ไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ทั้งสิ้น มันสามารถใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข ตอดอาหารได้อย่างปกติสุขของมัน แม้ในยามน้ำมากหลาก พวกมันก็ยังคงดำเนินชีวิตอย่างเช่นเคย มันแหวกว่ายในลำธารใหญ่ ดำผุดดำว่ายขึ้นลง อย่างมีอิสระและเสรีภาพ พวกมันไม่ได้ทุกข์ร้อนใดๆกับปริมาณน้ำเลย นั่นเพราะการทรงสร้างที่แสนลงตัวขององค์พระผู้เป็นเจ้าทรงจัดเตรียมทุกสิ่ง มาอย่างเพียงพอและลงตัว มีแต่ละวาระเวลาบ้างพวกมันก็ใช้ชีวิตตามที่พระเจ้าบรรจงสร้างและตั้งไว้แต่ ดั้งเดิม นกในอากาศก็เช่นกัน พวกมันโบกโบยบินผลาขึ้นลงได้อย่างเต็มที่ แม้อากาศร้อน หนาว ฝนพรำ แดดจัด ก็หาได้มีผลต่อการโบยบินของมันไม่ ไม่ได้ทำให้พวกมันขาดใจตายเพราะอากาศน้อย หรือความกดอากาศมาก แต่พวกมันโบยบินไปตามแรงลมที่ลู่ปะทะตัวของมัน หยุดอยู่เพื่อหาอาหารเลี้ยงชีพบ้าง แต่สิ่งที่กลับมีผลต่อปลาในน้ำและนกในอากาศ มีเพียงมลพิษเท่านั้น น้ำเน่าปลาก็ตาย อากาศเสียนกก็พลัดถิ่นฐาน… แต่มนุษย์เล่า…ทำไม?? ถึงกระวนกระวายใจว่าจะเอาอะไรกินเอาอะไรดื่ม เอาอะไรนุ่งห่ม กระวนกระวายใจถึงวันพรุ่งนี้เป็นนักหนา… แน่นอนว่าเราต้องดำเนินชีวิตบนโลกที่เต็มไปด้วยอัตราการแลกเปลี่ยน เงินตรา แต่จริงหรือ? ที่เราหาแล้วก็ยังขาด ทำแล้วก็ไม่พอ ใช่ว่านกจะไม่บินเพื่อหาอาหาร ใช่ว่าปลาจะไม่แหวกว่ายเพื่อหาอาหาร แต่มันมีความสุขโดยไม่ให้ความมากน้อยมาเป็นผลต่อวิถีการดำเนินชีวิตของมัน ความมากน้อยไม่ได้ทำให้มันกระวนกระวายเลย แต่มันใช้ชีวิตปกติสุขของมันอย่างมีอิสระและเสรีภาพ แต่เหตุใดมนุษย์จึงมักกระวนกระวายใจต่อปริมาณที่มากหรือน้อยเหล่านั้น บางครั้งถึงกับขาดความสุขกันเลยทีเดียว ที่ยังขาดอยู่ ที่ยังไม่พอ เพราะสิ่งนั้นคือพื้นฐานการดำเนินชีวิตจริง หรือส่วนเกินที่เกิดจากความอยาก ความปรารถนา… Read More »