เพราะเขาเป็นที่โปรดปรานและหวงแหนของพระเจ้า ดังนั้นเมื่อพระเจ้าลุกขึ้นต่อสู้เมื่อไร ศัตรูจะพ่ายอย่างหนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากผู้ที่ทำร้ายกลับกลายเป็นบุคคลใกล้ชิดหรือเป็นบุคคลที่รัก … แม้จิตใจภายในจะเจ็บปวดและบอบช้ำจากการถูกทำร้าย แต่ด้วยการรู้จักกับพระเจ้าเป็นอย่างดี ทำให้ภายในย่อมรู้ว่าพระเจ้าทรงรักและหวงแหนตนเพียงใด จะทรงลุกขึ้นต่อสู้กับผู้ที่ขัดขวางและทำร้ายแก้วตาดวงใจของพระองค์อย่างไร ดังนั้น การหลีกหนีจึงเป็นหนทางที่ผู้ชอบธรรมเลือกกระทำ การหลีกหนีหลายครั้ง ไม่ใช่เพราะไม่มีทางสู้ , ไม่ใช่ว่าโต้ตอบไม่ได้ , ไม่ใช่ว่าอ่อนแอกว่า … แต่เพราะว่าต้องการสงวนคนๆ นั้นไว้ แม้ว่าเขาจะทำในสิ่งที่ไม่สมควรได้รับเมตตานี้เลย แต่หัวใจของผู้ชอบธรรมกลับแสดงถึงเมตตาที่มีต่อเขา … ส่วนมนุษย์ผู้เป็นศัตรูนั้นมักผยองพองตน ได้ใจคิดว่า “ตนเองแน่” กลับยิ่งไล่ล่า … แต่ผู้ชอบธรรมยิ่งหนีให้ห่างไกลไปอีก และ นั่นคือ เวลาที่พิสูจน์ตนว่า ได้สงวนมือ และหดสั้นเข้าสำหรับการอธรรม ในขณะที่ผู้ผยองไม่ได้รู้เลยว่า ยิ่งผู้ชอบธรรมหลบหนีมากเท่าไร การแก้แค้นของพระเจ้ายิ่งทวีโทษลงมายังหัวของเขา สะท้อนผลร้ายกลับสู่เขามากเท่านั้น เหตุนี้เองไม่เพียงแค่การหดมือต่อสู้ความอธรรม แต่การสงวนปากไม่แช่งสาปก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งเช่นกัน นอกจากเป็นการรักษาใจของตนไม่ให้พัวพันกับความอธรรมทั้งสิ้นแล้ว ยังเป็นสิทธิอำนาจที่ตกแก่ริมฝีปากผู้ชอบธรรมด้วย เขาตระหนักอย่างมากว่า … หากเขาพูดสิ่งใดที่แช่งสาปศัตรูออกไป ไม่เพียงท่าทีภายในใจ เค้าโครงความคิด ที่ไม่ผ่านจริงแล้ว… ยังทำให้คำแช่งนั้นตกแก่ศัตรู ซึ่งแท้จริงหัวใจของผู้ชอบธรรม ไม่มีใครปรารถนาจะทำร้ายผู้อื่น แม้ตนเองจะถูกทำร้ายมากเพียงใดก็ตาม หากผู้ชอบธรรมตอบแทนการร้ายด้วยการร้ายกลับไป เช่นนั้นจะไม่เรียกว่า “ผู้ชอบธรรม”… Read More »
