คนที่ตะกละมักไม่เคยลิ้มรสดีของอาหารที่อยู่ตรงหน้า เขายัดๆ มันเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาหารนั้นรสดีหรือไม่ , ใหม่สดหรือไม่ อย่างไร ผลที่ได้คือ นอกจากอิ่มจนอ้วก จนไม่เหลือส่วนดีอันใดอยู่ในร่างกายเลย เขาไม่สามารถแยกแยะระหว่างอาหารรสเลิศกับเศษอาหารจากขยะได้ เพราะเขาได้แต่ยัดๆ ๆๆ มันเข้าปากอย่างรวดเร็วจนไม่ลืมหูลืมตา
คนโลภก็เป็นเช่นนั้นแหละ พวกเขาไม่มีความสามารถในการแยกแยะสิ่งดี ออกจากสิ่งชั่ว และไม่สนใจว่าจะด้วยวิธีการใด , ที่มาเป็นอย่างไร , กับใคร แต่ที่แน่ๆ ขอให้กอบโกยได้เป็นพอ แม้เขาอ้วกแตกหรือสำรอกออกมา ก็ไม่ทำให้สำนึกขึ้นมาได้สักน้อยนิด เพราะความโลภนั้นไม่สามารถหยุดยั้งปาก (ที่อ้าขึ้น) ให้สัมพันธ์กับกระเพาะ(ที่อิ่ม) ได้
พระเจ้าให้เรามีใจหิวกระหายหาพระองค์ เพื่อเราจะสามารถกินจนอิ่ม ได้รับจนพอ แบบซึมซับและรับรู้สิ่งดีอย่างเต็มที่ ดังนั้นพระองค์จึงมีเวลาแต่ละสิ่งสำหรับเราเสมอๆ ไม่เร่งรีบจนเกินไป มองดูสิ่งรอบตัวอย่างค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆ รับรู้ทางของพระองค์ ดื่มด่ำจนกว่าจะเต็มอิ่ม ก้าวทีละก้าว อย่างสัตย์ซื่อและเที่ยงตรงต่อพระองค์ ตนเอง และผู้อื่น เหตุนี้เองผู้ที่หิวและกระหายจึงได้ลิ้มรสแห่งความชื่นบาน เห็นถึงความสวยงามของสิ่งต่างๆ ผ่านพระหัตถ์พระเจ้า เรียนรู้ที่จะซึมซับเพื่อเติบโตและเข้าใจ มองเห็นพระพรที่จะเกิดขึ้นตามมา
อาหารรสเลิศจะต้องใช้เวลาในการปรุง เพื่อให้เกิดความสมดุลย์ทั้งรสชาติ คุณค่าทางโภชนาการ ความสะอาด และความสวยงาม ในขณะที่เมื่อเราได้ลิ้มรสก็จะค้นพบความแตกต่าง… ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องรีบเร่งเพื่อทำให้ตนเองอิ่ม แต่ดื่มด่ำไปกับบรรยากาศและรสชาติที่คัดสรรมาตรงหน้าเรา
เมื่อพระเจ้าส่งพระพรมาถึงเรา นั่นคือเวลาที่เรานั่งชิมและลิ้มรสของอาหารอันโอชะตรงหน้าด้วยใจขอบพระคุณและเปรมปรีดี ♥ ♥ ♥
แต่คนตะกละจะไม่เสียเวลาในการลิ้มรสนั้นด้วยกว่ากลัวไม่อิ่ม แต่เสาะหาช่องทางในการเติมให้ปากท้องตนเอง แต่เติมเท่าไรมันก็สำรอกออกเท่านั้น เติมเท่าไรมันก็รั่วออกเท่านั้น ในสายตาของเขาคนอื่นดูโง่ แต่ความโง่นั้นได้กัดกินเขาอย่างไม่ยอมรับตนเอง
08/01/2014 16:04 